MIERENHOOP

betty voor de arc de triomphe

Rijden door Parijs is iets heel aparts. Tot we via de voor stad Aubervilles (die we overigens gewoon over de snelweg binnen reden. In Frankrijk mag je behalve op de route peagge overal rijden) voor het bordje Parijs stonden hadden we ons netjes gedragen. Bij elk stoplicht netjes achter de auto voor ons wachten. Er staan alleen om de 20 meter stoplichten. De andere 2 wielige verkeersdeelnemers gedroegen zich heel anders. Die scheurden gewoon overal doorheen en tussendoor. Dat moesten wij dan ook maar doen. Waanzinnig. Een ander woord is er niet voor te vinden. Voor brommerrijden in Parijs. Of het moet super zijn. Of fantastisch. Of geniaal. Of onvergetelijk. Door het centrum van Parijs lopen 4, 5 baanswegen. Zonder aangegeven rijbanen. Iedereen schiet van rechts naar links en van links naar rechts. Is hier de linker rijbaan voor de snelleren en de rechter voor de langzamer. In Parijs maakt het geen fuck uit. Vol gas en overal tussendoor en langs en voorbij. Toen we donderdag de stad in gingen om onze Puchs voor elk gebouw te fotograferen hadden we het al helemaal in de vingers dat Parijs rijden. We waren ook wat wendbaarder doordat we alle bagage op de camping hadden gelaten. We passerden rechts, we slalomden ons naar de voorste positie bij stoplichten en reden vier rondjes rond de Arc De Triomphe. In het begin schrokken we nog af en toe van toeterende auto's, maar al snel bleek dat na de toeter een dikke duim omhoog volgde. Puchs. Dat kennen ze niet echt in Parijs. Motorrijders reden met gevaar voor eigen leven 100 meter achterom kijkend wat ze nu weer gepasseerd waren. Motoragenten bekeken ons langdurig. Niet om te kijken of ze ons een bon aankonden smeren. Nee, breeduit lachend en duimen opstekend. Overal waar we stopten kwamen er wel mensen naar ons toe om over onze Puchs te praten. Amsterdam is een dorp. Hoorn bestaat uit niet meer dan 3 huizen. Ik wil elke week een dagje door Parijs scheuren.