FROMMEL OP EEN PODIUM

Op mijn 15e kocht ik van mijn krantenwijkje een elektrieke gitaar. Er knap op spelen heb ik nooit geleerd. Toch heb ik bij sindsdien geregeld op een podium gestaan. Punk. Dan hoeft het gitaarspelen niet zo heel knap te zijn. Na legendarische comboos als The Plastic Casters en Om The 100 Zuilen Staat Een Meisje Met Een Text speelde ik een paar jaar kuttepiel en petfles in het bluegrasspunkfolk gezelschap de Beerepoot Brothers. 2 jaar lang zagen wij heel nl tot in Ieper(b) aan toe. Daarop volgend gitaar in het tot opheffing gedoemde P.O.E.P. waarmee we als afscheid een vervallen pand in st.Niklaas(ook b) tot de laatste steen kapotspeelden. De laatste jaren was Frommel zanger gitarist in basloze The Prunella Scales. Bij gebrek aan een nieuwe drummer 1,5 jaar terug opgeheven. En nu ben ik dus al 1,5 jaar bandloos. En dat vind ik om eerlijk te zijn best klote. Oefenen daar heb ik een broertje dood aan. Optreden is altijd leuk. Het heerlijke vervelen in de kleedkamer. Gratis bier. De meest vreemde maaltijden voorgeschoteld krijgen. Andere bands zien en ontmoeten. Ik heb opgetreden met De Kift, The Smugglers, D.O.A., Olho Seco, I Against I (al zullen die het ontkennen), De Hardheid. Het jeukt. Ik wil weer een bandje. Ik wil weer zweten op een podium, de koelkast van de andere bands leeg drinken, in een microfoon braken.