IN HET VOORBIJ GAAN

In het voorbij gaan lach je naar me. Ik heb je een paar dagen niet gezien, maar vandaag ben je er weer. Het is nog vroeg en de twee nachten te weinig slapen, een flinke dosis rock and roll en iets te veel biertjes en sigaretten wordt niet meer gevoeld.

Ik vind je geweldig. Als altijd gluur ik heimelijk naar je. Stilletjes genietend van je schoonheid. Ik zou wel willen, maar ik doe het niet. Ik zou wel willen, maar je lijkt als twee druppels water op haar.

Het zou niet eerlijk zijn. Niet naar jou toe, maar helemaal niet naar mezelf. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet blijven hangen in mijn verleden. Er valt niet te genieten van een leugen, gevormd door een zoete herinnering. Het zou niet eerlijk zijn.

Als je het niet erg vind blijf ik nog wel even naar je gluren. Stiekem in het voorbij gaan. Genietend van je schoonheid. Niet met een doel richting jou. Gewoon voor mezelf. Om af en toe even te blijven hangen in een zoete herinnering.

Je bent er te laat. Was je er voor haar geweest dan had ik nu misschien naar haar gekeken en gedacht aan jou. Ze lijkt als twee druppels water op je. Je kwam na haar en daarom doe ik niets.

Behalve je trouwring negeren...

BONNY ZOALS U HAAR NOG NOOIT EERDER HOORDE

Van de geweldige verzamelplaat From The Kitchen To The Garage. Download alhier. Een plaat vol met allerlei femalefronted jaren zestig garagebandjes uit Nederland. Met ook bijvoorbeeld Linda van Dijk (hoe is het met haar en is ze nog altijd zo ongelofelijk mooi?). Waar alle andere Girls In The Garage platen die ik in mijn bezit heb overheerst worden door de rauwheid die kenmerkend is voor die tijd, overheerst op From The Kitchen To The Garage een heerlijke dosis Nederlandse kneuterigheid. Een van de hoogtepunten is Laars Er Op van Deedee Pitt. Een nummer over een schoenenverkoopster die haar klanten uitscheldt en de deur uitstuurt, omdat laarzen zo populair zijn geworden dat ze het te druk heeft. Laars Er Op. Juist ja.

En Bonny, sorry maar ik laat dat temmen wel aan je Arne-Jan over. If you don't mind!

ZEEHONDEN

Uit vakantie- en herstellingsoord Pieterburen zijn een paar zeehondjes ontsnapt. Vakantie en herstel doet denken dat het een feestje is om bij Leni te verblijven. Lekker fijn vertroeteld worden om straks weer gezond en wel op een zandbank te liggen ter vermaak en glorie van de eilandtoeristen op de veerboot naar Terschelling.

Leni voert schijnbaar helemaal geen vakantie en herstel regime in Pieterburen. Het moet daar geen pretje zijn, als je herstellend van een zeehondengriep of wat diepe plezierjachtschroef verminkingen liever de prutsloot buiten het hek verkiest boven de verzorgende handen van Leni en haar vriendinnen. Ik heb Leni altijd al van zeehonden fundamentalisme verdacht.

Ik ben jaloers op de zeehonden. Ik wil ook best ontsnappen. Het hek op een kier zien staan en kiezen voor de weidse buitenwereld. Nog een keer om kijken en het grote onbekende instappen. Ik zou best wel willen, maar misschien ben ik er wel te laf voor. Ik zou wel willen, maar durf ik wel?

Voor de zoveelste keer in mijn leven moet ik keuzes maken. Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik weer voor een rood stoplicht of doodlopende steeg beland. De weg die ik koos was niet de juiste. De plaats van bestemming bleek niet mijn Walhala te zijn. Ik kwam niet tot mijn Nirvana.

Vroeg in de morgen word ik alleen wakker. Ik sta op om met een openbaar vervoer naar een aflopend contract te gaan. Ik heb mijn stinkende best gedaan, maar de steeg loopt dood. Ik zie dat het hek open staat. De onbekende buitenwereld lonkt. Het ruikt er heerlijk. De zon lijkt er te schijnen. Waarom stap ik niet door het hek heen? Waarom blijf ik onbewogen staan in deze doodlopende steeg? Wat houdt mij tegen? Kies ik voor de zekerheid van de huidige onzekerheid? Ben ik te laf om door het hek te stappen? Laat ik me afbluffen door een paar zeehonden?

Het leven is een geweldige uitdaging. Het zuigt en schuurt. Het laat een zon aan de horizon schijnen. Een zon die zich net zo hard van je verwijdert als dat jij haar nadert. Tot je de juiste weg hebt gevonden, dat niet eindigt in een doodlopende steeg of aan de rand van een diep ravijn. De koffers gepakt. Bestemming onbekend. Mij krijg je niet klein. Alleen nog zien of ik door het hek durf te stappen.

Ik ben namelijk geen zeehond...

ONDERTUSSEN OP LASTFM

Gisteravond was het tijd, om vanaf mijn ziekbed, de lastfm teller op 55.555 scrobbled tracks te zetten. Ik heb wat met lastfm en vooral met lastfm en mooie getallen. 55.555 tracks scrobbled. 11.111 tracks er bij in amper twee maanden. Ik lijk wel gek.

Tijd om u op de hoogte te stellen van waar ik dan zoal naar heb geluisterd de afgelopen twee maanden. Welke muziek deed mij het krankzinnige aantal van 11.111 nummers draaien? Ik breng er u drie.

Als eerste de band die u ook op de foto ziet. Ragwater Revue. Lastfm is namelijk niet alleen leuk om uw geluisterde muziek te scrobblen. Je maakt ook vriendjes en met die vriendjes wissel je zo nu en dan muziek uit. Zo kwam drie weken geleden Ragwater Revue tot mij. Trage swamprock met rock and roll trekjes en een laagje garageblues doordrenkt met een soort van geilheid. Gitaar, snaredrum en zangeres. Geproduceerd alsof het opgenomen is in een grote vervallen fabriekshal dan wel vochtige galmkelder. Heerlijk. Fijn om te luisteren in de ochtendspits trein, bij thuiskomst of diep in de vochtige nacht. Altijd fijn eigenlijk.



Numero twee draait in huize Frommel wellicht nog meer overuren. Rock Plaza Central. Een Canadees indierock/folk/alt-country combo dat al een eeuwigheid bestaat, maar in de afgelopen bijna 12 jaar slechts tot 3 platen kwam. Op het debuut, Quantum Butterass uit 1997, is de band nog duidelijk op zoek naar een te bewandelen muzikale weg. Op plaat nummer twee, The World Was Hell To Us uit 2003, hebben ze hun richting gevonden om deze op de derde en laatste plaat uit 2006, Are We Not Horses, tot in de puntjes te perfectioneren. Plaat drie was zo gevonden. Voor nummer een en twee heeft Soulseek 2 maanden lopen zoeken. Heerlijk muziek.



Numero drie is een combinatie van de Engelse Medwaybeat band The Bristols en het solo werk van zangeres Fabienne Delsol. Fabienne deed het eens andersom. Waar iedereen maar naar Parijs wil, besloot zij in 1995 Parijs te verlaten, zich in London te vestigen en haar leven te wijden aan de Medwaybeat. Mijn dank is groot Fabienne!

KOMENDE ZOMER OP DE KERMIS TE BEWONDEREN

Een maand of twee en een half geleden liet ik aan de linkerkant van mijn bek (voor de kijkers rechts) mijn verstandskiezen trekken. De bovenste was een appeltje eitje. Die was door. Binnen een minuut wrikken en trekken voelde ik hem uit mijn verdoofde kaak schuiven. Een mooi gat achterlatend dat niet eens gehecht hoefde te worden. Slechts spoelen met chloorhexidine.

Verstandkies onder werd een ander verhaal. Een heel ander verhaal. Heeft u tandarts angst? Lees dan maar niet verder. Verstandskies links onder (voor de kijkers rechts) huisde al een jaar of 20 in mijn kaak. Zin om naar buiten te komen en zijn witte bolletje laten zien, daar had hij echter geen zin in. Verstandskies linksonder (voor de kijkers rechts) vond het een veel beter idee om lekker te blijven waar hij was.

Tevreden met zijn plekje in mijn onderkaak besloot hij het er eens goed van te gaan nemen. Waarom blijven staan als je ook lekker kan gaan liggen moet hij gedacht hebben en legde zich op zijn zij. Waarom liggen vlak onder het tandvlees als ik me ook lekker diep en warm kan ingraven moet hij daarna gedacht hebben. Verstandskies besloot zich terug te trekken tot diep in mijn onderkaak. Zeg maar gerust tot ongeveer vlak bij mijn schouder zo diep.

Het werd aldus een hels karwei om meneer te verwijderen. Ruim een uur werd er in mijn opengesperde mond gezaagd en geboord, gewrikt en getrokken. De zeer schone (en dan bedoel ik niet alleen haar gewassen voorkomen, maar haar hele voorkomen) kaakchirurge kreeg het klusje niet geklaard. Zodoende stonden er op het eind twee kaakchirurgen en een assistente in mijn opengesperde mond te wrikken en zagen, te boren en trekken. Zelfs het schrap zetten met een voet tegen mijn schouder haalde niets uit. Verstandskies moest er in stukken uit. In vijf delen wisten ze mijn woest uit zijn slaap gestoorde verstandskies te verwijderen.

Toen ik lijkbleek en trillend op mijn benen weer buiten stond kon de nazorg beginnen. Het helingsproces trad al spoelend in werking. Een gapend gat in mijn kaak waar eerst mijn kies zat.

Twee weken geleden gebeurde er opeens iets raars. Op de plek waar eerst de kies zat en nu het gat voelde mijn tong aan de voorkant een scherp puntje. Een scherp puntje dat de daar op volgende dagen groter en groter werd. Dwars door mijn tandvlees groeit sinds twee weken een stuk kaakbeen. De hele scherpe rand vlakte af, maar het zit er echt. Ik sta aankomende zomer op de kermis in de Freakshow. Kom dat zien! Kom dat zien! Frommel de man met een exoskelet!!!

Oke exoskelet soort van, want hij zit in mijn mond. Maar toch!