QUADRILATERAL

HUISHOUDELIJKE TIPS VOOR RUGPATIENTEN VAN EEN RUGPATIENT

Tip 1.

Deel het huishouden doen op in delen en doe het niet in een keer. Na het stofzuigen van de woonkamer wil je rug namelijk echt niet ook nog de gang, de trap en de slaapkamer doen. Zet dus na het stofzuigen van de woonkamer een kopje koffie of een kopje thee, steek een peuk op en luister naar wat muziek of speel wat met uw zelf.

De rest kan morgen ook.

INKOMENDE MAIL

Beste Mr. Frommel,

I found your e-mail adress in the internet by doing some family research in the internet. The family name of FROMMEL is not so widely spread. The first came in ca 1620-30 as a soldier from Sweden to Germany /Austria and settled in the area of the Bodensee, near Feldkirch.

The mother of my grandfather had been a Frommel from Stuttgart, her family came from
the Karlsruhe area, out of a family of merchants, painters and theologicans, among them Emil Frommel, who had been the priest of the Kaiser.

Is there anybody among the dutch Frommel Family interested in family research, please let me know.

Correspondence could also be done in Netherlands.

Ik kan het Nederlands goed lezen en verstaan als het is geschreven, ik kan ook mij verstaanbar maken in een praatje, maar het is niet genoeg voor een zakelijk onderhandeling of een wetenschapelijk discussie.

Rudi Graeter

IK WOU DAT IK EEN HONDJE HAD

Het is dat het volgens de huisarts en de fysiotherapeut goed voor me is, anders zou ik er niet aan begonnen zijn. Wandelen. Wandelen is een stomme bezigheid. Tenminste wandelen zonder doel of eindbestemming. Wandelen, omdat het goed is voor mijn rug. k vind het maar stom.

Tweemaal daags een flinke wandeling luidt het voorschrift. Dapper doe ik sinds vorige week deze opdracht. Behalve afgelopen zondag. Ik twijfel of ik toen wel het bed ben uit geweest voor andere redenen dan een bezoek aan het toilet, koffie zetten of iets te eten maken. Tweemaal daags maak ik een wandeling en ik vind er geen reet aan.

Ik heb dan wel iedere keer mijn camera bij me om me tijdens het wandelen bezig te houden met rond turen op zoek naar fotogenieke plekjes of dingen, maar de rug waar de wandelingen voor gemaakt worden beletten mij het lichaam in vreemde bochten te wringen om juist dat ene mooie plaatje te schieten. Bij thuiskomst valt de inhoud van de 2 gig geheugenkaart dan ook vaak tegen. Is het niet door de geschoten foto's dan is het wel door de nog lege megabytes.

Had ik maar een hondje dacht ik vanochtend tijdens de omweg wandeling naar en van de fysiotherapeut. Had ik maar een hondje dan kon ik fijn wandelen. Dan had het wandelen een doel. Dan kon ik wandelen, omdat dat kleine mormel moet piesen en poepen. Of omdat het houdt van lekker door het park rennen. Had ik maar een hondje dat als grootste hobby buiten achter vliegen aan rennen had.

Maar vandaag is het mooi weer. Morgen regent het. Had ik dat hondje gehad dan had ik die regen in gemoeten. Een hond moet ook als het regent piesen en poepen of achter vliegjes aan rennen. Had ik maar een hondje gehad op mooi weer dagen. Op mooi weer dagen is een hondje leuk. Morgen zou je het voor de deur in hoge plasnood piepende dier vervloeken.

Ik wil een hondje en iedere dag mooi weer. En een nieuwe rug. Dat ook.

IK DENK DAT IK DE CELLO MISSCHIEN WEL HET MOOISTE VAN ALLE INSTRUMENTEN VIND DENK IK MISSCHIEN WEL

Ontdekt na een tip van B.

HERFSTWANDELING OP DOKTERSADVIES

CAN I ONLY WRITE WHEN I'M MISERABLE?

Kan ik alleen maar schrijven als het niet zo best met mij gaat? Als ik ongelukkig ben in de liefde? Als ik wacht op vrouwen die niet komen? Als ik onder de nasleepdruk van een inbraak en de neurotische gevolgen daarvan leef? Als ik mij eenzaam en alleen voel? Komt er alleen iets uit mijn pen (toestenbord) als ik op welke manier dan ook niet lekker in mijn vel zit?

Het lijkt er de laatste tijd bijna op. Ik voel me kiplekker. Ik voel me goed. Ik ben stikverliefd. Ik geniet van het leven en de wereld om mij heen. En er komt bijna niets uit mijn pen (toetsenbord). Het lijkt bijna of met het goed voelen en goed gaan mijn bron van inspiratie is opgedroogd. Geluk in mijn hoofd, ellende in mijn pen?

Dan zal er de komende tijd wel weer wat te schrijven vallen. Niet dat mijn geluk in het leven weer over is. Alles behalve dat. Het gaat beter dan ooit. Nee het is wederom mijn rug. Die kloterige fucking ellendige shit rug van mij.

Anderhalve maand ging het weer goed met dat ding dat zich tussen mijn schouders en mijn kont bevindt. Anderhalve maand lang kon ik, mocht ik daar zin in hebben gehad, de limbo dansen zoals niemand ooit gedaan had. Anderhalve maand boog ik soepel voorover had ik een briefje van 50 euro op de grond zien liggen. Oude dames die hun portemonnee lieten vallen? Geen punt dames, deze heer had hem voor u opgeraapt. Anderhalve maand lang. Tot afgelopen zondagavond.

Twee weken terug kreeg ik al een lichte waarschuwing die met een dag of 4 echter weer geheel verdwenen was. Tot afgelopen zondagavond. En nu lig ik al 3 dagen thuis. Dat lag ik al vanwege een sluimerende griep verkoudheid, maar nu vanwege die kloterige fucking ellendige shit rug van mij.

Er is geen balans meer. Het is net of ik er keer op keer door heen zak. Mijn schone kiezen op elkaar bijtend om het niet uit te gillen van de pijn. Strak en stram staat ze. Ze voelt als een strijkplank en toch verdwijnt die stevigheid af en toe binnen een fractie van een seconde en voelt het als of ze alle kanten op zwiept. Alsof mijn rug gebouwd is door het bouwbedrijf dat de eerste toneeltoren versie van de Parkschouwburg alhier neerzette.

En nu mis er godverdomme ook nog het Calexico concert van vanavond door en daar had ik zo naar uitgekeken.

Fukkerdefukkerdefuk!!!

HERONTDEKTE FAVORIETE LUNCH

Een boterham met speculaas er op!!!

VOORBIJ NIEMANDSLAND OP HET RANDJE VAN DE WERELD

We spelen voorbij niemandsland. Daar ligt het randje van de wereld. Dat is het niet werkelijk, maar zo voelt het altijd als ik daar noodgedwongen ben. Voorbij de stille, lege polder beland je waar het leven is opgehouden. Ik zou er niet dood gevonden willen worden.

Ik krijg altijd een een treurig gevoel als ik er ben. Een deprimerende plaats waar dan wel weer twee leuke cafetjes gevestigd zijn. In de hardrockversie van de twee treden we op. Dat doen we zelfs tweemaal. De eerste keer als voorprogamma van een Braziliaanse hardcoreband. De tweede keer met..met...ik heb geen flauw idee meer. Terug denkend raak ik eigenlijk per seconde meer en meer in de war.

Weg hier. Vol gas.

Stond de eerste keer de bar niet aan de andere kant van het cafe? Bij binnenkomst aan de rechterkant, waar hij zich de nu links bevindt? Er zitten opeens hele jonge meisjes aan de bar. Van de leeftijd van onze drummer. Die heeft dan ook geen gebrek aan aandacht. Mij vinden ze een oude lul. Ik moet nog dertig worden of ik ben het net. Geen lange haren en baarden meer. Of ben ik te veel afgeleid door de jonge kontjes om de drummer heen.

De stad, het gat, de plaats verwart me. Als ik er ben en als ik aan een verblijf terug denk. Ontkenning in mijn hoofd. Alsof mijn verstand er niets mee te maken wil hebben en mijn herinneringen door elkaar gooit en moedwillig vervalst. Op de terugweg staan we opeens stil. Het lijkt een worst nightmare. Door autopech gestrand aan het einde van de wereld. We worden nooit meer terug gezien. Opgeslokt en vastgehouden door het zwarte gat dat deze stad, dit gat, deze plaats blijkt te zijn. Als we ons bevend bijna bij deze wanhoopsgedachte hebben neergelegd lukt het eindelijk om de Escort aan te duwen.

Weg hier. Vol gas.

In het cafe aan de overkant verkoop ik singeltjes. Aan mensen die niet eens een pick up meer hadden. Een stuk jonger en een stuk onbezorgder lul ik alles en tegen iedereen. Geen neuroses. Geen angst. Onbezorgd, maar toch al een oude lul voor de meisjes om de drummer heen.

Er zijn plaatsen die je niet moet willen kennen. Die je, wanneer je ze per ongeluk dan wel expres wel hebt leren kennen, zo spoedig mogelijk moet zien te vergeten. Plaatsen die je weg zuigen in een donkere gedachtenwereld alleen maar door aan ze te denken. Plaatsen die een rechtvaardiging van suicide gedachten zijn. Plaatsen die niet zouden moeten bestaan, maar het toch doen. Onvermijdelijk en daarom aan het randje van de wereld geplaatst. Je eigen schuld als je er dan toch belandt.

Weg hier. Vol gas.

DE MAGISCHE KRACHTEN ZIJN TERUG

Heerenveen-Vitoria Setubal 5-2.

Omdat ik in het stadion zat natuurlijk!