RUGPATIENT

Toen ik vannacht om 03:15 bij het station aan kwam had ik geen zin meer om te lopen. Ik was weiswaar al halverwege, maar de eerste helft had ik samen met Take It Away Bob afgelegd. Ik lichtelijk slingerend in mijn hoofd, want prettig tipsie, hij op de fiets in een poging om Swaf nog af te zakken. Ik was op weg naar huis. Ik had geen zin meer om te lopen en belde een taxi die precies zoals gemeld 15 minuten later voor mij stond. In die 15 minuten zat ik op mijn kont op een koude betonrand de Metro te lezen. U gelooft het niet, maar de vrijdag editie lag echt al om 03:15 op het station in Hoorn. Ik denk dat die krant 3 dagen van te voren gemaakt wordt ofzo. Ook dacht ik aan de fijne avond die het geweest was. Aan de fijne platen die ik gedraaid had, terwijl mensen tot 12x aan toe aan mij vroegen of ik de muntjes verkocht. Aan de harde strakke en als altijd goede show van de Sack-O'-Woes. Aan de soundcheck van Jay Reatard die saai en stom en sloom en slap was en aan hoe hij aan het eind van de avond in 20 minuten die kut soundcheck teniet deed en de naar beneden geschroefde verwachtingen logenstraftte met een potje briljante garagepopwavepunkherrie. De verhalen die ik her en der las over hoe 1 vervelend ende moeilijk manspersoon hij schijnt te zijn wil ik na gisteravond best geloven. Ik dacht aan de schandknaap die Jay en de Boston Chinks mee hadden en die uiteindelijk toch de bassist van de Chinks bleek te zijn. En ik dacht na aan het optreden van Green Hornet. Mijn hoogtepunt van de avond. Soulvolle garagebakken herrie. Geweldig. Dat orgel. Welk 1 geile toevoeging. Wat een band. En ik moest denken aan de dokter van de orgelman van Green Hornet. Aan de vele malen dat hij hem weer voor zich had met pijn in zijn rug. En zich maar af vragen hoe dat toch telkens maar weer kwam die pijn in de rug. Nooit een optreden van zijn patient gezien. Dan had hij het geweten. Mijn hemel wat staat die man diep voorover dubbel geknikt over zijn orgeltje gebogen.