DAG OMA

Dag oma. Dag oma. Dat was zo'n beetje het laatste dat ik nog wel uit mijn strot kreeg. Ik met mijn grote bek altijd. Wat nou grote bek? Zaterdag stond ik met een bek vol tanden. 7 jaar had ik oma niet gezien. Zaterdag ging ik bij haar langs. In de verzorgingsflat. Oma heeft parkinson en weet ik veel wat allemaal nog meer. Het was een verschrompeld stukje mens dat in bed lag. Een klein gerimpeld hoofdje op een nog kleiner lichaampje van krap 40 kilo. Een gebroken leven dat door twee zusters uit bed geholpen moest worden en op een stoel gezet werd. Een bibberend vrouwtje dat haar thee uit een kinderbekertje met een rietje drinkt en spreek met een krakende fluisterstem. Oma's wereld bestaat uit een bed en een stoel in een kamertje van 4 bij 4. Af en toe krijgt ze eens wat visite en kan dan in een rolstoel haar kamer even uit. Even naar buiten. Even eruit. Ik was er stil van. Ik probeerde er 2 dagen lang iets over te schrijven, maar het lukte niet. Zo wil Frommel niet oud worden. Bibberend opgesloten in een hokkie van 4 bij 4. Mocht Frommel de eerbiedige leeftijd van 80 bereiken en zo zijn dagen moeten slijten, dan hoopt Frommel dat het toegestaan is om over je eigen leven te beschikken. Maar zaterdag had oma een goede dag. Na 7 jaar zag ze haar kleinzoon weer eens. Wat was die groot geworden en "echt waar jongen ben je al bijna 33? Ik had je niet herkend als ik je was tegengekomen." Op oma's wang kwam een traan toen ik haar een kus gaf. Oma had een fijne dag en ik was blij dat ik haar die kon geven.