FUCK THE.... #2

Na Fuck the Counting Crows nu Fuck the Simple Minds.
In den beginne was Simple Minds zeker geen slechte band. Toch vonden ze het opeens nodig om een plaat als Belfast Child uit te brengen. Niets was er meer over van het begin geluid. In de jaren 90 werd het erger en erger met de mannen. Om over de jaren 2000+ nog maar te zwijgen. Toen een kennis van mij met Johan mee was naar de edison uitreiking speelde Simple Minds daar (omringd door 100 securities) ook. Nou ja, speelden. De mannen, rasmuzikanten als ze zijn, deden een playback act compleet met fade out bandje. Toch ging het al veel eerder mis met dit combo. Hun eerste grote hit en het begin naar af (Don't You (Forget About Me)) is vooral bekend om zijn lalalala eind. Het verhaal wil dat, alhoewel al in de studio, zanger Jim Kerr de tekst nog niet af had. De producer vond het echter wel tof klinken zo en op zijn advies werd er voor het lalalala stukje geen tekst geschreven maar bleef het bij lalalala. Prima hoor. Het werkte ook nog.
Vandaag hoorde ik Alive & Kicking op de radio. Het viel mij opeens op dat het gebrek aan inspiratie meneer Kerr vaker parten speelde. Bij de eerst volgende single na Don't You al. Wat horen wij namelijk voor een tekst aan het eind van het nummer? Juist. Papadadada, papadadada, papaohohoh, papaohohoh. Het werd mij duidelijk. Simple Minds had zijn kruit al vroeg verschoten en beter kunnen besluiten om er mee op te houden. Extra argument? Ze speelden laatst in slagharen in zo'n familie feesthal...... I rest my case.