Ik lig op de bank. Natuurlijk lig ik op de bank. Het is maandagavond. Maandagavond is een avond om op de bank te liggen. Maandagavond lig ik dus meestal op de bank. Beetje niets doen. Een filmpje kijken of wat muziek luisteren. Meer is er niet nodig op een maandagavond. Maandagavond is een avond om snel te vergeten. Zelfs na een rustig weekend.
Ik lig dus op de bank. Deze maandagavond luister ik muziek. Mijn 15.000 iTunes tracks staan op shuffle en ik probeer zonder naar het beeldscherm te kijken te raden wat het nummer is dat ik hoor. Ik scoor redelijk tot goed. Slechts een enkele keer moet ik opkijken omdat ik geen idee heb. Een zoveelste nummer begint. Gigantic van de Pixies raad ik al bij de eerste noot. Natuurlijk raad ik Gigantic direct. Gigantic heb ik in de tweede helft van de jaren tachtig misschien wel 15.000 keer gehoord.
Na ongeveer een seconde of twintig in het nummer hoor ik opeens een doffe plof. Een plof die ik niet ken. Heeft Gigantic dan toch nog geheimen voor mij? Ik sta op en zet het nummer opnieuw op. Gespannen wacht ik op het moment van de doffe plof.
Niets geen plof. Gigantic klinkt zoals het al ruim 20 jaar klinkt en niet zoals een minuut of wat geleden voorzien van een nooit eerder gehoorde doffe plof. Ik kijk de kamer rond op zoek naar de kat en zie haar op de bank liggen. Natuurlijk ligt ze op de bank. Ik lag daar net zelf en kat is van het knus bij je komen liggen. Zeg maar gerust aandachtsgeil. Zij heeft dus in ieder geval niets omgegooid.
Ik maak toch maar een rondje door het huis. Misschien dat de tocht of een acute aanval van moeheid van welk ding dan ook dat ding tot omvallen heeft doen besluiten. Ik maak een rondje door het huis, maar er ligt niets omgevallen dat eerder nog stond of hing. Het zal de fijne buurman wel weer zijn geweest, denk ik als ik weer op de bank ga liggen. Kat spint tevreden. Ik kriebel haar in haar nek.
We zijn ondertussen een uurtje verder. Ik raad Restless van Langhorne Slim binnen de tien seconden en heb dorst. Bij de koelkast gekomen staat de koelkastdeur op een kier. Open? Op een kier? Vreemd. Ik doe de deur verder open en tref een chaos aan. Alles is nat en vies en plakkerig. De plof is ge-identificeerd. Ik ben een half uur bezig met schoonmaken.
Laat een flesje sinaasappel/kiwi sap van het buurtsuper huismerk nooit voorbij de houdbaarheids datum in de koelkast liggen ets ik in mijn brein. Ongeveer een week na die datum zegt de fles namelijk spontaan plof. Een liter bedorven sap bedekt de hele binnenkant van de koelkast.
Maandagavond is spontaan nog meer maandag.
Labels: koelkast, maandagavond, the lifes and times of a puchrocker
