FROMMEL EN DE PLATEN VAN 2008

Deel 2.

The Cure-4:13 Dream.

Hoe ook de nieuwe The Cure mij niet echt kan boeien.

Mijn afgelopen verjaardag stond The Cure in die galmbak in Rotterdam. Ik was er niet. Ik had geen kaartje. De hints naar dat is een mooi verjaardagskado bleken niet te kloppen of verkeerd geinterpreteerd te zijn. De reacties die ik de dagen na het concert mocht opvangen waren positief, maar kwamen van die hard fans. Mensen die ook beweren dat Friday I'm In Love een dijk van een nummer is.

Ik zelf haakte eind jaren tachtig begin jaren negentig af. Op Torhout hoorde ik ze een nieuwe nummer spelen (Never Enough) dat mij vulde met goede hoop voor de toekomst. Een hoop die met een slap popliedje als Friday I'm In Love vakkundig kapot werd geschoten. The Cure was duidelijk niet meer aan mij besteed.

De afgelopen jaren hoorde ik toch her en der positieve geluiden over nieuw materiaal. Ik luisterde het nooit. The Cure is niet meer aan mij besteed had ik nu eenmaal besloten. Heel af en toe zette ik nog wel eens wat werk uit de beginperiode op, maar daar bleef het dan wel bij.

Nu is er 4:13 dream.

Ik besluit toch weer eens te gaan luisteren. De plaat opent met Underneath The Stars. Het valt niet tegen. Ik moet direkt aan de in mijn oren laatste te pruimen The Cure plaat Disintegration denken. Een beetje te uitgesponnen en die kerstsfeer ijzerstaafjes waar de drummer constant met zijn stokkie langs gaat (kom hoe heet zo'n ding?) trek ik niet, maar best te pruimen. Meteen daarna (we zijn ruim 6 minuten verder) worden mijn oren helaas weer geteisterd met zo'n Friday I'm In Love popliedje. De kant van The Cure die niet aan mij besteed is, Only One.

Ik houd vol/moed en luister de rest van de plaat af. Voor ik het weet is hij eigenlijk alweer voorbij. Geen moment ben ik opgehouden met doen wat ik aan het doen was, omdat mijn oor iets hoorde waar ik naar moest luisteren. 4:13 Dream is geheel langs mij heen gegleden.

Begrijp me niet verkeerd. Het is geen heel erg slechte plaat. Ik denk zelfs wel het beste wat ik in 18 jaar van The Cure heb gehoord. Ik blijf houden van die smierende jankstem van Robert Smith. 4:13 Dream zit vol met typisch The Cure geluid, maar zoals ik al eerder zei The Cure is duidelijk niet meer aan mij besteed. The Cure van na 1984 dan. Je kan mij wakker maken voor de vrolijke popdeuntjes van de Three Imaginary Boys en helemaal voor het waar is dat touw gevoel dat platen Seventeen Seconds en Faith oproepen, maar The Cure van nu? Nee sorry. 4:13 Dream zal geen hoge ogen gooien in mijn LastFm afspeellijst.

Geen onaardige plaat (voor de fans), maar niets dat mijn aandacht weet te grijpen.

IN NEW YORK IS HET BLOEDHEET BUITEN IS HET BOKKOUD

Het is bloedheet in New York. Gomez heeft geen droog shirt meer over. Geen geld meer, op 18 dollar na, en over een week moet hij het huis uit waar hij verblijft. Terwijl Ritchie in de 1952 vertaling een artikel leest over de base-ball wedstrijd van De Reuzen (Alsof ik een nagesynchroniseerd boek lees), probeert hij zich na een bad af te drogen. De handdoek kan het gutsende zweet niet meer verwerken. Hij trekt een al natbezweet shirt aan.

Ze raden Europeanen niet voor niets af om midden in de zomer naar de Big Apple te gaan.

In de bus schikt hij het zo dat hij de knieholtes van een jonge vrouw kan zien. Ze blijven op het balkon staan. Wie? Zij als in Gomez en Ritchie of zij als in de knieholtes van de jonge vrouw? Ik dwaal af en kijk uit over de weilanden. Ik zie koe noch gras. Slechts knieholtes op een busbalkon. Al snel gaan mijn ogen naar boven. Ik ben een billenman.

Sarah staat in de file naar Gien zonder benzine en al snel zonder 200 franc. De dood in het hart. Net buiten Parijs is het bloedheet. In New York nog heter. Buiten is het bokkoud. Ik ben pas op bladzijde 20 en weet nu alweer waarom ik het als 17 jarige verslond. Alsof mijn reden van verhuizen een zoektocht naar een grotere, andere bibliotheek was waar ik nieuwe food for the thought zocht. In mijn oren spelen de Old Crow Medicine Show de soundtrack die niet passend is, maar vandaag zomaar wel.

Aangekruisde passages. Mijn hoofd knikt ja op de muziek in mijn oren. Koken is er vandaag niet bij dus gooi ik een diepvriespizza in mijn boodschappenmandje. Plus een paar biertjes en een vers pakje sigaretten. Vol schaamte naar mezelf, want bij de therapie bemerk ik keer op keer mijn slak met zout conditie. Dinsdag zal ik mezelf helemaal vervloeken.

Dinsdag sla ik op proef een uur tegen een niet wijkende zak.

IN MIJN SCHOEN (SOORT VAN)

FROMMEL EN DE PLATEN VAN 2008

Deel 1.

Friska Viljor-Tour de Hearts

Hoe ellende en zuipen tot fijne dingen kan leiden.

Uit ellende komt vaak iets moois en stevig drinken is zo nu en dan helemaal niet slecht. Natuurlijk van ellende word je niks niet vrolijk en de kans op lange tijd in de put zitten, de zon niet meer aan de horizon zien verschijnen en zwaarmoedig door het leven gaan is aanwezig. Natuurlijk is stevig drinken slecht voor je lijf en je leden. Vooral de lever pleegt na een aanhoudende periode van stevig drinken nogal eens in opstand te komen en zijn werk er bij neer te leggen. Onze plaatselijke drinkezuster Bonnie weet er alles van. Maar uit ellende en stevig drinken kunnen ook hele mooie dingen komen (iets dat Bonnie dan weer geheel ontkracht).

Stel u bent twee vrienden en op zo ongeveer hetzelfde moment besluiten allebei uw vriendinnen een punt achter de relatie die ze met u hebben te zetten. Dan zoek je als vrienden steun bij elkaar. Bij elkaar en, als liefhebber van een goed glas van bijvoorbeeld bier, ook in de drank. Nachten lang drinkt u gezamelijk uw ellende weg. Nachten lang met de armen om elkaars schouders leegt u samen de ene fles na de andere. Mijmerend over de verloren liefde en af en toe een traantje weg pinkend.

Nu hebben we al eerder vastgesteld dat je ellendig voelen en daarbij veel drinken op de lange termijn niet zo heel erg goed voor je is. Het is dan ook noodzaak om na een tijdje een andere uitlaatklep te vinden voor al die kommer en kwel. Laat dat nu precies zijn wat de heren Daniel en Joakim hebben gedaan. Op een ochtend werden ze met een megakater wakker en herinnerden zich gelukkig dat ze de nacht er voor hadden besloten om de ellende om te zetten in een bandje. Friska Viljor was vanaf die dag een feit.

Friska Viljor was mijn tweede verrassing/ontdekking van de afgelopen editie van Metropolis. De eerste (Murder by Death) en de derde (O'Death) volgen later nog in deze serie. Het was zo'n moment tussen een paar nietszeggende buitjes in. Zo droog dat het geen kwaad kon om naar een bandje op een van de buitenpodia te gaan staan kijken. Wat ons te wachten stond was een keurig aangeklede, ubervrolijke, langharige vriendenclub die een aanstekelijk potje muziek ten gehore brachten.

Friska Viljor is het medicijn tegen ellende. Zowel voor de mannen zelf als voor de luisteraar. De ellende blijft altijd een klein beetje doorklinken, maar wordt overgoten met aanstekelijke vrolijk makende muziek. De teksten handelen over verloren liefdes, alleen zijn en andere ellende, maar de band straalt uit dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Kop op! Sta op en maak er wat moois van. Het is tijd om te lachen. Huilen kunnen we na de dood nog doen. Friska Viljor is een medicijn tegen ellende. Luister alleen al naar het nummer The Cure. Dat niet alleen in zijn geheel gejat is van The Cure, maar ook echt werkt als een genezing.

Hoewel ik het debuut Bravo uit 2006 leuker, gevarieerder, grappiger, beter vind verdient deze plaat absoluut een plek in mijn platen van 2008 top ik weet nog niet hoeveel en is het iig een mooi begin van de serie.

Friska Viljor-The Cure
Friska Viljor-Taste Of Her Lips
Friska Viljor-Sunday

Hele saaie clip van On and On op YouTube:

45 RPM

Opeens zie ik het staan. Ik heb de 10inch net uit de hoes gehaald om hem maar weer eens op de draaitafel te leggen. De weet ik veel hoeveel honderdste keer de afgelopen twee jaar. 45 rpm. Twee cijfers, drie letters. Slechts twee cijfers en drie letters. Het stelt niets voor, maar Widowmaker van de Butthole Surfers zal nooit meer het zelfde zijn. Hoe vijf nietige dingetjes een plaat voor altijd kunnen verknallen.

33 rpm. Daar draaide ik Widowmaker altijd op. Ik kocht haar op 06-11-1989 bij Boudisque. Vlak voor ik een hoorcollege had. Het was de tweede 10inch die ik in mijn bezit kreeg en de andere diende op 33 rpm afgespeeld te worden. In mijn simpele zeventien jarige hersens moest Widowmaker dus ook op 33 rpm gedraaid worden. Een blik op het label was niet nodig. Een 10inch blieft men op 33 rpm te draaien. Punt!

Heb ik het dan nooit gehoord? Is het me nooit opgevallen dat de muziek te traag klonk? Dat het niet helemaal in orde was met het aantal toeren per minuut waarmee de Butthole Surfers door de speakers klonken? Ja vast wel. Vast wel? Ik weet het misschien wel zeker, maar het waren wel de Butthole Surfers. Die deden wel meer rare dingen. Ik had Locast Abortion Technician op vinyl en Hairway to Steven (geweldige titel!) op een cassettebandje staan. Heeft u die wel eens gehoord dan weet u dat de dingen bij de Surfers wel vaker niet zijn zoals ze in het "gewone" leven plegen te zijn.

45 rpm.

Opeens zie ik het staan. Opeens kom ik er achter dat ik deze 10inch twee jaar lang op het verkeerde toerental heb afgespeeld. Om mijn fout te herstellen zet ik de toerentalknop op 45 rpm. Ik had het nooit moeten doen. Ik had Widowmaker gewoon de rest van mijn leven op 33 rpm moeten draaien. Door de knop om te zetten heb ik deze plaat voor de rest van mijn leven verneukt.

Widowmaker op 45 rpm blijkt een rukplaat te zijn. Ik vind er geen reet aan. Het slepende is er helemaal uit door het verhogen van het aantal toeren per minuut. Na een teleurstellend half uurtje zet ik de toerentalknop weer terug naar 33 rpm en plant de naald weer voor in de groef, maar het kwaad is al geschied. Ik hoor Widowmaker zoals ik de plaat ken. Het toerental dat mij van de plaat liet houden, maar achter in mijn hoofd roept een schel stemmetje zachtjes, maar niet minder irritant, door de muziek heen. "Dit is niet het juiste toerental Frommel. Je moet hem op 45 rpm zetten."

Het is 2008. Widowmaker staat al 17 jaar in de kast. De zwarte plak vinyl zal nooit meer uit de hoes komen. Widowmaker is voor altijd verpest. Had ik maar nooit op het label gekeken.


Ook te lezen op Eeuwig Weekend. Check die site!!!