FROMMEL EN DE PLATEN VAN 2008
Deel 2.
The Cure-4:13 Dream.
Hoe ook de nieuwe The Cure mij niet echt kan boeien.
Mijn afgelopen verjaardag stond The Cure in die galmbak in Rotterdam. Ik was er niet. Ik had geen kaartje. De hints naar dat is een mooi verjaardagskado bleken niet te kloppen of verkeerd geinterpreteerd te zijn. De reacties die ik de dagen na het concert mocht opvangen waren positief, maar kwamen van die hard fans. Mensen die ook beweren dat Friday I'm In Love een dijk van een nummer is.
Ik zelf haakte eind jaren tachtig begin jaren negentig af. Op Torhout hoorde ik ze een nieuwe nummer spelen (Never Enough) dat mij vulde met goede hoop voor de toekomst. Een hoop die met een slap popliedje als Friday I'm In Love vakkundig kapot werd geschoten. The Cure was duidelijk niet meer aan mij besteed.
De afgelopen jaren hoorde ik toch her en der positieve geluiden over nieuw materiaal. Ik luisterde het nooit. The Cure is niet meer aan mij besteed had ik nu eenmaal besloten. Heel af en toe zette ik nog wel eens wat werk uit de beginperiode op, maar daar bleef het dan wel bij.
Nu is er 4:13 dream.
Ik besluit toch weer eens te gaan luisteren. De plaat opent met Underneath The Stars. Het valt niet tegen. Ik moet direkt aan de in mijn oren laatste te pruimen The Cure plaat Disintegration denken. Een beetje te uitgesponnen en die kerstsfeer ijzerstaafjes waar de drummer constant met zijn stokkie langs gaat (kom hoe heet zo'n ding?) trek ik niet, maar best te pruimen. Meteen daarna (we zijn ruim 6 minuten verder) worden mijn oren helaas weer geteisterd met zo'n Friday I'm In Love popliedje. De kant van The Cure die niet aan mij besteed is, Only One.
Ik houd vol/moed en luister de rest van de plaat af. Voor ik het weet is hij eigenlijk alweer voorbij. Geen moment ben ik opgehouden met doen wat ik aan het doen was, omdat mijn oor iets hoorde waar ik naar moest luisteren. 4:13 Dream is geheel langs mij heen gegleden.
Begrijp me niet verkeerd. Het is geen heel erg slechte plaat. Ik denk zelfs wel het beste wat ik in 18 jaar van The Cure heb gehoord. Ik blijf houden van die smierende jankstem van Robert Smith. 4:13 Dream zit vol met typisch The Cure geluid, maar zoals ik al eerder zei The Cure is duidelijk niet meer aan mij besteed. The Cure van na 1984 dan. Je kan mij wakker maken voor de vrolijke popdeuntjes van de Three Imaginary Boys en helemaal voor het waar is dat touw gevoel dat platen Seventeen Seconds en Faith oproepen, maar The Cure van nu? Nee sorry. 4:13 Dream zal geen hoge ogen gooien in mijn LastFm afspeellijst.
Geen onaardige plaat (voor de fans), maar niets dat mijn aandacht weet te grijpen.
Labels: 4:13 dream, frommel doet een plaat, platen van 2008, the cure
3 Comments:
Grappig, jouw uitlatingen over The Cure zou ik ook kunnen doen. Ik heb ook het gevoel dat ze er na Disintegration best mee hadden mogen stoppen en dat er dan weinig verloren was geweest.
Redelijke plaat met een paar knallers (Switch en It's over). Uit de recensie in het Parool begreep ik dat Smith 32 nummers klaar had liggen voor het album. De platenmaatschappij wilde daar niet aan en 3:14 Dream werd het compromis. De leftovers zullen tzt verschijnen en 3:14 Dream wegblazen.
Voor mij precies hetzelfde verhaal,ik weet veel van the cure,ze waren groots tot 1983 en desintegration was ook nog goed (maar bijna alle nrs van 1990 tot 2000zoveel ken ik niet) maar ben ook afgehaakt rond 1990,maar uit nostalgie heb ik de laatste drie albums gekocht.
In 1984 hoorde ik in een snackbar dat the cure dat jaar zou stoppen,zo zei zanger robert smith. Toen baalde ik daarvan. Achteraf had the cure toen beter kunnen stoppen. Smith heeft daarna nog 1265x gezegd te stoppen,dat geloof ik niet meer,;-)
Een reactie posten
<< Home