FROMMEL KRIJGT EEN VRAAG DIE HEM AAN DE HELE LELIJKE LERARES KUNSTGESCHIEDENIS DOET DENKEN MET HAAR SIGARETTENPIJPJE MAAR OOK AAN EEN MOOI SCHILDERIJ

Vertel mij eens Frommel. Werd mij gevraagd. Waarom is Simon de zuilenheilige dan jouw favoriete schilderij?

Ja jemig. U kunt me net zo goed vragen om even een half uurtje met de relativiteits theorie of wat quantum mechanica te gaan stoeien. Waarom vind ik een bepaald schilderij of beeld uberhaupt wel mooi en een andere niet. Ik weet dat het me aanspreekt of niet. Dat het me iets doet of niet. Wat het me dan wel doet of zegt? Dat is misschien wel niet te verwoorden. Ik zal een poging wagen.

Laat ik voorop stellen dat ik zowiezo van magisch realisme hou. (Al was hij fout) Pyke Koch vind ik mooi. Magritte. Daar moet ik altijd om lachen. Teun Hocks. Simon is van Carel Willink. En Willink is toch wel mijn favoriete schilder. Zijn schilderijen hebben altijd iets dreigends. Iets duisters. Ik hou van dreigend en duister. Misschien heeft het te maken met mijn liefde voor de winter, donder en bliksem en vroeg donker buiten. Het door mij mooier vinden van zwart wit fotografie dan kleuren fotografie. Mijn behalve mijn liefde voor garage en surf muziek tegelijkertijd ook een liefhebber zijn van duistere muziek. Joy Division, de eerste platen van de Sisters Of Mercy, Faith en Seventeen Seconds van the Cure, Nick Cave (en vooral zijn oudere werk), Siouxie and the Banshees, Coil, Laibach, Swans, ja zelfs een aantal platen met industriele fabrieksgeluidenmuziek. Die platen draai ik vaak diep in de nacht aan het eind van een platendraai sessie. Dan eindigt mijn punkplaten draaien altijd met een flinke sessie doemwave en aanverwanten. De nacht. Als alles donker is en verlaten en ik van dat donker en alleen op de wereld gevoel volop kan genieten.

Toch zit er ook altijd iets lichts in de schilderijen van Willink. Er is altijd een bepaalde plek in het schilderij waar sterk helder licht is. Alsof er toch nog hoop is. Dat hoe zwart en zwaar de wereld om ons heen ook is dat er altijd hoop is op een betere plek of een fijner bestaan. Ik sta bekend als een zwaarmoedig persoon. Misschien niet voor iedereen, maar zo ken ik mijzelf wel het beste. Toch heb ik ook altijd een lach klaar en hou ik erg van de leuke dingen in het leven doen. Ik heb altijd dromen naar mooie tijden en fijne dingen. Ik denk zwart, maar lach en maak er het mooiste van.

Bovenstaande zegt waarom ik Willink mooi vind en dus ook Simon. Simon heeft bovenstaande in zich. De wereld staat in brand. Toch zit Simon in het licht en kijkt hoopvol naar de hemel. Naar betere tijden. Neem daarbij de zuilen waar hij op zit. Ik hou van ruïnes. Ik hou van ingestorte huizen en gebouwen en de overblijfselen daarvan. Ik hou van dingen in verval. Simon of beter gezegd werken van Willink. Daar zie ik mezelf in.

Overigens heb ik Simon in het echt gezien. En het is helemaal geen imposant stuk. Het is maar een klein piep schilderijtje. Eigenlijk vond ik het een beetje tegenvallen.