FROMMEL ONTDEKT THE GREATEST BAND EVER

Ik wilde de winkel al weer uit lopen. Ik had een tas vol met nieuw vinyl gescoord en wilde zo snel mogelijk naar huis voor uren nieuw luisterplezier. Met de deurkruk al in mijn hand viel mijn oog toch nog op die ene bak met platen. Daar stond een plaat die mij naar zich toe zoog. De plaat die ik moest hebben. De plaat die niet mocht ontbreken. Dagen lang verbleef de plaat op mijn draaitafel. Uren achter elkaar spinde hij zijn rondjes. Overdag zat ik te slapen op mijn werk door lange nachtelijke draaisessies. De conussen van mijn speakers hingen vermoeid uit hun kasten. Nog nooit was mijn huis gevuld met zulke briljante muziek. Wat een vuigheid. Welk een geweld. 2 weken later bleek dit Japans, Zweeds, Braziliaanse trio naar Europa te komen. Ik overwoog mijn baan op te zeggen en ze achterna te reizen, maar wist mezelf te beperken tot de optredens in Nederland en Belgie. Ik onderging 6 avonden lang een orgasme voor mijn oren.

Het was te mooi om waar te zijn. Het bleek een droom. Ik had het kunnen weten. De band heette Andy Phantom and The No-Shows.