LIEVE BUREN

Ik weet het. Ik leek zo'n aardige, lieve jongen toen ik hier 4,5 jaar geleden in uw buurtje kwam wonen. Zo veel lawaai maakte ik niet die keren dat ik thuis was. En toen opeens kocht ik zomaar zo'n lawaaibrommer. Zag er hartstikke leuk uit hoor dat ding zag ik u denken, maar wat een herrie. Reed hij er maar alleen maar op zaterdag op. En dan alleen bij mooi weer. Maar nee hoor. Ik moest er zo nodig altijd op rijden. Weer of geen weer, maar nog erger ik kwam ook wel eens diep in de nacht de straat mee binnen rijden. Ach, zag ik u de laatste tijd denken, we zijn er ondertussen wel aan gewend. We horen het eigenlijk al niet meer. Zo zat u vanavond rustig met z'n allen aan uw warme stamppot of gebakken aardappeltjes een beetje niets vermoedend voor u uit kauwend stilzwijgend aan tafel. Maar wat was dat opeens. Van schrik liet u uw bestek uit de handen vallen. Op nummer 73 liet moeder de vrouw pardoes de juskom uit haar handen vallen. De kat van nummer 35 dook onder de bank en de hond van de buurman zette het op een wolfshuilen. Een paar luide ploffen galmden door de straat gevolgd door een oorverdovend geknetter. Wat de neuk is dat hoorde ik u allen in koor roepen. De hele straat snelde naar het raam en wat zij al een paar dagen vreesden was gebeurd. Buurman Frommel. Die jongen die in het begin zo'n fijne knul leek te zijn had zijn turbo potje onder zijn Betty geschroefd. Wild gillend scheurde hij de straat uit. Lieve buren. Sorry, maar het ware geluk zit tussen de benen. Wat een fijne pot heb ik er nu onder hangen. Wat een geluid. Wat een geknetter.