OCH MEISJE TOCH DUMP DIE SUKKEL EN GA MET MIJ MEE

Dacht ik vrijdag in de trein. Ik zat voor de verandering eens niet op het balkon, maar gewoon in de coupe. Aan de andere kant van de coupe ging een stelletje zitten. Het meisje was van een oogverblindende schoonheid. De jongen had een pagekapsel en keek moeilijk. De jongen droeg alle ellende van de hele wereld op zijn schouders. Zucht, steun, moeilijk kijk, tegen meisje aanleun. Verzitten. Nog moeilijker kijken. Nog harder zuchten. Nog een keer verzitten. Het meisje begon ook moeilijker te kijken. Maar niet omdat zij de ellende van de hele wereld ook op haar schouders had. Meer omdat ze niet meer wist wat ze met die sombere dodo naast haar moest. Och meisje. Laat toch zitten die dombo. Nee Frommel is ook niet de vrolijkste Frans van deze wereld, maar in vergelijking met deze zwartkijker is het niets anders dan dikke pret met mij. Ze keek me wel aan maar kon het helaas niet lezen in mijn ogen en stapte met dodo uit.