BEAUVAIS EN DE DOOD IN DE OGEN KIJKEN

Ga ik het verdikkeme alweer over de tour hebben. Nou ja niet echt over de tour. Meer over Betty en mij. Over de terugreis vanuit Parijs 2 jaar geleden. Toen deden we namelijk Beauvais aan. Niets bijzonders hoor dat Beauvais. Was er niet gebeurd wat er gebeurde dan was ik die plaats allang weer vergeten.

We waren bij het Parijs uit proberen te komen al niet helemaal goed gegaan. In plaats van langs st.Denis te rijden reden we een stukje meer naar links en belanden in een buitenwijk waar je maar beter niet stil kon staan. Kapotte wegen, autowrakken en vervallen huizen het was een ware ghetto. Toen we toch de weg eruit vonden belanden we op een 110km per uur weg. Daar mag je gewoon brommeren in Frankrijk, maar neemt u maar van mij aan dat het geen pretje is om op je Puch ingehaald te worden door een vrachtwagen die 110km rijdt. We naderden Beauvais. Dachten aan een lunch aldaar en zagen een hele lange afdaling voor ons. Yahoo!!! Scheuren!!! Harder en harder ging het. Mijn kilometerteller kon al een paar 100 meter niet verder en nog ging ik harder en harder. Ik gok dat mijn snelheid ergens boven de 70 lag toen mijn achterband besloot te scheuren. Een meterje of 5 verder liep mijn buitenband al van de velg. Heftig begon mijn achterwiel naar links en rechts uit te slaan. Ik weet best dat het een zwabbertje van niets is hoe het heen en weer gaat, maar als je zo hard rijdt lijkt het alsof je achterwiel beurtelings rechts en links van je voorwiel zwabbert.

Dit is het schoot er door mijn hoofd. Nog even en ik klap tegen het asfalt en dat is het dan. Het was leuk. Ik heb Parijs gehaald, maar dit is het. Dag Frommel. Dag lieve mensen. Dit is het.

Instinctief liet ik mijn gas los en besloot niet te remmen. Langzaam beetje bij beetje begon Betty al heen en weer zwiepend snelheid te verliezen. Toen de naald van de kilometerteller eindelijk onder de 50km zakte dufde ik heel voorzichtig mijn rem in te trappen en langzaam naar de berm te sturen waar ik uiteindelijk tot stilstand kwam. Terwijl Hape, mijn reisgenoot, mijn band professorisch plakte rookte ik in een half uur een pakje peuken leeg.

In Beauvais aangekomen werden we door een gaybiker from hell (een bijzonder aardige kerel) naar een brommershop geescorteerd. Daar kocht ik een nieuwe binnenband en werd verliefd op de dochter van de eigenaar. De binnenband bleek de juiste diameter, maar niet de juiste dikte te hebben en een frans ventiel. Met een van een racefiets geleende pomp wisten we hem toch enigzins op te pompen. Op een halfzachte achterband die door het aflopen ook nog eens ernstig vervormd was reden/zwabberden/waggelden we in 2 dagen terug naar huis.