BLUESROCK IS NIET DA BOMB

Dat maakte dit weekend mij weer duidelijk. Dat, en nu zal ik wel weer tegen wat tere zieltjes trappen, mensen die van bluesrock houden wel heel erg snel tevreden zijn. Eerstens zag ik zaterdag op mijn leenteevee de heer Muskee optreden in De Kleine Blonde Dood. Dat zag ik nog net voor ik brakend de teevee weer uitzette. Wat een graffilm zeg. Maar daar hadden we het niet over. Die Muskee die deed Appleknockers in de film. Deed, want hij las het zo'n beetje voor met op de achtergrond een belegen slecht spelende band.
Gisteravond kreeg ik ook nog wat extra bluesrock op mijn bord toen ik een vakantieafsluitbiertje ging drinken in Swaf. Ik ben de naam al vergeten, maar veel was het niet dat bandje. De drummer kon niet drummen en de bassiste was te jong popperig (pop in de zin van pop en niet van popmuziek) en deed een beetje van plokkedeplok op haar bas. Maar de zanger/gitarist die liet vooral weer zien en horen dat bluesrock niet da bomb is. Covers, covers, covers. Dat was wat ze speelden. En dan covers waar meneer de gitarist nonstop moest laten blijken hoe goed hij wel niet was met zijn gitartje. Hij had nog geen zin gezongen of wham daar gierde de volgende solo alweer door de tent heen. Niet veel soeps dus die band en dat ligt echt niet alleen maar aan mijn smaak.
Maar er waren dus wel bluesrockliefhebbers in de tent en die waren dus met weinig tevreden, want het wat een goede band en jiepie en applaus en encore was niet van de lucht. Deponeer ik hier dan ook de stelling dat bluesrockliefhebbers geen smaak hebben als het om muziek gaat, bijzonder snel tevreden mensen zijn, geen idee hebben wat er allemaal in de muziekwereld gaande is of gewoon stookdoof zijn dat ze elke keer maar weer al die covers en al dat middelmatige en al dat gesoleer aan kunnen horen.