SUICIDEVILLE

Treffender zou ik het niet kunnen zeggen. En al woon ik er niet ik heb enigzins recht van spreken. Ooit voor ik mijn huidige kantoorbaan (gaap) aannam had ik een mooie baan. Die baan huisde echter in Purmerend. Niet zomaar Purmerend. Nee, in het stukje Purmerend dat rond het stationnetje Purmerend Overwhere (gelieve niet op zijn hollands maar op zijn engels uitspreken) ligt. Suicideville. Troosteloze tot springen uitnodigende flats. Een betonnen bunker genaamd Makado dat zich het gezelligste winkelcentrum van Purmerend en omstreken noemt. Een crematorium dat 25 meter naast een worstenfabriek ligt. Purmerend, maar vooral Overwhere, ik zou er niet dood gevonden willen worden.
Net stopte mijn thuisbreng trein weer in dat gat. Ik keek uit het raam en zag het glazen wachthokje op het perron. Door de waterval die langs de ramen liep zag ik een stel jongeren tot mijn grote vreugde het rookverbod negeren. Ze zaten op 2 bankjes. Op bankje 1 zaten 4 jongens de ellende van moeten leven in Purmerend uit te stralen. Bankje 2 was een nog mooier voorbeeld van het Purmerend sucks. In het midden zat een meisje volkomen verveeld te bekken met een jongen. Nog verveelder keken haar vriendinnen die naast de 2 zaten in een dappere poging om het gefriemel tussen hen in te negeren. Ik las het op hun gezicht. "Nog een jaar dan ga ik studeren. Nog een jaar dan kan ik weg uit dit saaie stinkgat". Ik vrees dat ze over 3 jaar in zo'n zelfmoordflat in Overwhere wonen.