TRAMRAILS VELT PUCHNOZEM

Opeens stonden we nog maar met z'n vieren bij het stoplicht. We waren 5 minuten daarvoor toch echt met een mannetje/vrouwtje of 15 vertrokken. Ach dacht ik nog. Ik ben met de nozems op stap. Die hebben altijd wat. Er zal wel weer iemand met pech zijn. Het duurde alleen wel erg lang. Toch maar terug gereden. Zie ik daar opeens een ambulance bij de groep staan. Al snel begreep ik dat het om mijn grote harige vriend Hape ging. Een glad stukje kruising in de tramrail was hem te veel geworden. Wap plat op zijn bek. Zeer in het been. Hup de ambulance in die toevallig achter ons reed en waar Hape bijna niet in pastte. Geen moment twijfelde ik en ik zette koers richting ziekenhuis Westeinde. Vergezeld door de grijze en Jans. Hape lag op de ehbo in het kinderkamertje in een veels te klein bedje waar ik mij vermaakte met allerhande kinderspeelgoed en waar wij een paar uur verveeld in de gang hingen. Het zag er niet goed uit. Het linkeronderbeen stond een paar graden uit het lood. Het was ook niet goed bleek na de foto's. Bovenin het scheenbeen. In de knokkel die in je knie zit zaten 2 scheuren. Er was nog een derde breuk. In de lengte van het scheenbeen zat een grote lange scheur. Dankzij onze wegbezuinigde gezonheidszorg was er geen bed voor Hape in Den Haag. Ze hadden al niet eens genoeg kussens. Vannacht of vanochtend is Hape overgebracht naar Zwolle. Daar moet hij onder het mes. En dan? Een paar maanden uitgeschakeld ben ik bang. Een vervelend eind aan een superweekend.