PLAK HEM OP. NOG 1 WEEK TE GAAN

Het zal een jaar of 33 geleden zijn geweest. Mijn ouders woonden koud in het verschrikkelijke Lelygat. De deurbel ging en mijn moeder deed open. Voor haar neus stond een stelletje ukkepukken met lampionetjes een liedje te zingen. Over koeien met staarten en meisjes met rokjes aan en de een of andere Maarten. Moeder keek het aan en genoot. Toen het groepje uitgezongen was hielden ze een plastic tas geopend voor haar neus. Het vraagteken boven haar hoofd was enorm. Ja en nu? Het bleek st.Maarten te zijn. Een dag waarop kinderen zingend langs de deur gaan om te bedelen voor snoep. Wist moeder veel. Die kwam uit de regio Den Haag. Daar kenden ze dit fenomeen niet. Hier wel. Ik woon alleen in een nogal kinderloze buurt. Het eerste jaar dat ik hier woonde haalde ik een giga hoeveelheid mini marsen, mini snickers en mini bounty's in huis. 3x werd er aangebeld en ik at me drie weken lang ziek aan het overgebleven snaaiwerk. De jaren daarna was ik er niet of ik deed maar niet open (jaja in huize Frommel woont juffrouw kikkerdril). Dit jaar plak ik vanavond onderstaande sticker op de deur. Zodat die 3 kinderen die wel willen aanbellen volgende week donderdag alvast een week kunnen wennen aan het feit dat er bij huize Frommel niet open gedaan wordt.