SPAATJE BLAUW

2 Jaar geleden werd ik gebeld. Of ik mee ging naar de Melkweg. Naar de Dead Kennedys. Wat? De Dead Kennedys? Ging ik Jello Biafra in levende lijve zien. Mijn punkheld in bange dagen. Ging ik die bijtende teksten live in een microfoon gespuugd horen worden? Niet dus. Jello deed niet mee. Het waren de andere 3 met nieuwe zanger. Frommel ging dus niet heen. Dead Kennedys zonder Jello. Dat is als Buckler bier. Dat is als een Puchnozem op een Zundapp. Dat is nix. De overige Kennedys waren boos op Jello. Die had het namelijk gewaagd om alle centjes te besteden aan processen waarbij de vrijheid van meningsuiting verdedigde. Dus zeiden zij wel ja tegen die grote zak met geld. Vrijdag waren zij weer in Nederland. In de Patronaat. Als ik de recensie in het Haarlems Dagblad van Peter Bruyn lees had ik 2 jaar terug gelijk. Had ik vrijdag gelijk door naar Jon te gaan. Veel meer dan een Dead Kennedys coverband kon hij er niet van maken. Het dieptepunt? Het moment dat de zanger Jeff (let op hier komt mijn punknaam) Penalty aan een flesje spa rood stond te lurken tijdens Too Drunk To Fuck. En niemand die hem van het podium af schopte. Allemaal 20 euro verspild. Ga ik nu de afgelopen weekend van Knalpot gekregen opnames van Paradiso 1981, met Jello, luisteren.