ZE ZEIDEN JONGEN TEGEN ME OF EEN VROLIJK STUKJE OP DE WOENSDAGOCHTEND

2x binnen een half uur werd ik gisteravond jongen genoemd. Als in niet meneer. Waar ik maar niet aan kan wennen. En dat nog wel met die baard aan mijn hoofd waar ik mee rond loop en er 10 jaar ouder uit zie. Dat deed me goed. Dat 2x jongen binnen een half uur. Ach, mijn kinderhand is de laatste tijd gauw gevuld. Alles wat maar een beetje een glimlach te voorschijn tovert is al mooi meegenomen. Kent u dat. Dat 1 stap terug nemen om er 2 vooruit te gaan. 1 stap vooruit om 3 stappen terug te moeten nemen dat is het meer. Vechten vechten vechten en het lijkt alleen maar verder weg. Het zuigt mijn energie op. Energie die er al bijna niet meer is. Moegestreden. Op. Maar opgeven? Bekijk het ff. Dat heb ik afgeleerd. Het laatste beetje is nog maar een beetje. Mijn hoofd voelt als een leeg vat en ik weet uit ervaring dat dat geen goed teken is. Maar opgeven? Bekijk het ff. Maar pijn doet het wel. Pijn in het hoofd. Pijn in de donder. Pijn in het hart. Pijn in mijn longen ook, want je gaat er heel erg veel van roken. En nee ik heb geen zin om er over te praten. Al proberen een aantal mensen dat wel. Ik heb geen zin om er over te praten. Geen zin in of bang om te horen wat ik niet wil horen. Life sucks and then you die. Ondertussen moet je gewoon proberen zoveel te lachen. En dat lukt nog en dat kan ik nog hoor.