VAN ENORME HEVIGHEID

De kater die gisteren mijn lichaam en hoofd teisterde. Ik begin een ernstig vermoeden te krijgen dat het te maken had met de alcohol consumptie van jongstleden vrijdag. Iets in mijn herinnering zegt dat het erg gezellig was. Ook staat mij een brom uit de speakers in Swaf bij, waarvan gezegd werd dat het het combootje P.O.E.P. was waarin ik ooit 5 gitaarsnaren mishandelde. 5? 5 ja. Een door Frommel bespeelde gitaar heeft maar 5 snaren. Volkomen nutteloos om daar een hoge E snaar op te zetten. Die overleefd het geweld toch geen nummer. Doet mij denken aan die ene keer in de oefenruimte toen ik zonder dat zelf door te hebben mijn duim in 1 van mijn gitaarsnaren parkeerde. Niets doorhebbend ragtte ik lekker door tot de zanger Jaap opeens stoptte. Hij voelde nattigheid. Het bloed zat in zijn nek, op het drumstel, de vier muren en het plafond. Punk man dat P.O.E.P. Zo gingen bloed en gitaarspelen bij mij zowiezo samen. Door mijn volledige gebrek aan kwaliteiten ramde ik elk optreden mijn vingers weer open. Een gitaar van Frommel is dan ook altijd goed te herkennen aan het geronnen bloed rond de elementen. En zo is het opeens zondagmiddag geworden. De zon schijnt, de vogels fluiten. Ik ga een stukje schaatsen.