AFSCHEID?

Ik heb zaterdag een beetje afscheid genomen. Voor de 2e keer in 2 weken. Deze keer niet omdat het moment al daar was. Dit keer omdat het moment heel dichtbij aan het komen is. Dat moment mag snel komen. Dat is beter zo. Heel veel is er niet meer over van oma. Een fluisterend bibbervrouwtje. Een perkamenten huidje over een geraamte. Moeder had gebeld. De zuster had gezegd dat het hard achteruit ging met oma. Of ik misschien nog een keer mee wilde, omdat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Daar stond Frommel. Die grote beer met dat grote lijf te huilen voor het bejaardencentrum. Van haar zelf hoeft het ook niet echt meer. Was ze maar vast boven had ze van de week tegen de zuster gezegd. Ga maar oma. Misschien is het daar wel veel fijner dan in dat kamertje van 3 bij 4 dat uitkijkt op een bouwplaats. Misschien is het wel veel leuker dan een wereld die nog slechts bestaat uit televisie kijken en slapen. Dag oma...