VOLGENDE WEEK GEWOON WEER LAATSTE MAN

10 jaar had ik niet gescoord. 10 jaar geen doelpunt op mijn naam. 10 jaar geleden verhuisde ik van de spits naar de positie van laatste man. 10 jaar geleden viel mijn doelpuntenmachine stil. Gisteren stond ik de tweede helft noodgedwongen in de spits. Ik trok, ik sleurde, ik viel, ik schoot. Niets leveerde het op. Geen doelpunt. Toen, in de 80e minuut ging teamgenoot Maarten naar de grond. Tot ieders verbazing wees de scheidsrechter naar de stip. Een penalty! Die mafkees gaf ons een penalty! Heldhaftig als ik ben offerde ik mij op. Ik moest en zo mijn negatieve doelpuntensaldo ombuigen. Ik moest en zou die penalty in het net schieten. Ik legde de bal op de stip, ik nam afstand, de scheidsrechter blies op zijn fluit, ik nam een aanloop en zette mijn voet helemaal verkeerd tegen de bal. Het halfhoge kneiterharde schot in de rechterhoek werd een slap balletje rechtdoor tegen de voeten van de naar links duikende keeper. Niets geen applaus. Ik werd niet op de schouders genomen en het veld rond gedragen. Niets van dit. Nee een lachsalvo rolde over het sportterrein. Volgende week gewoon weer laatste man. Als ik kan voetballen trouwens. Ik moet ff bij de dokter langs. Het kan namelijk wel eens zijn dat ik mijn kleine teen heb gebroken...