Was ik maar nooit op die uitnodiging om te chatten ingegaan. Schiet er door mijn hoofd. Had ik het maar genegeerd. Had ik dat chatten maar nooit omgezet in een werkelijk gesprek. Dan was me anderhalf jaar bespaard gebleven. Anderhalf jaar van zwoegen. Vallen en opstaan. Van verschrikkelijk nieuws op bizarre berichten. Van 1 stap naar voren 2 stappen terug. Anderhalf jaar vol zorgen en angst en af en toe een beetje hoop en geluk. En nu eindig ik plat op mijn bek.

Ik heb wat van de wind op weten te vangen. Maar niet persoonlijk. Schijnbaar is de schaamte zo hoog dat dat niet gedurfd wordt. En terecht. Die schaamte. Hoe kan je doorgaan daar waar je probeerde weg te rennen. Of was het allemaal een leugen. Onbevestigde vermoedens heb ik. Daar houdt het op. Ik weet niet wat er gebeurd, gebeurd is en wat voor mij de waarheid is. Er wordt mij niets tot weinig verteld. Ik wordt slechts geslagen. Heel hard in mijn gezicht.

Liefde maakt blind. Misschien dat het klopt.

M’n deur zal toch altijd voor je open blijven staan. Dat komt door mijn hart. Die is groot als het om jou gaat.

Het had zo mooi kunnen zijn allemaal…