HET WAS ME WEER EEN RARE NACHT ZO VAN VRIJDAG OP ZATERDAG

Was ik weer eens lekker met een paar borrels op op de bank in slaap gevallen. Gaat om half zes de deurbel. Ik sta op en doe open. Geen moment denkend van goh het is pas half zes. Staat er voor de deur de buurvrouw van een paar huizen verderop. Helemaal in tranen en met een dik opgezwollen hoofd en een nogal blauw oog. Vond haar vriendje nodig. Haar een beetje in elkaar slaan. Sukkel. Maar Frommel doet de goede buur en laat haar binnen. Klonten ijs in een theedoek voor op het oog en een glaasje water. 112. Wat een succes. Ik bel ze, geef mijn adres door en bel een half uur later nog maar eens. Nee hoor meneer we zijn langs geweest maar er werd niet open gedaan. Waren de prutsers alleen bij het huis van de buurvrouw een paar huizen verderop langsgeweest. Ik had ze nog zo uitgelegd dat die juist bij mij op de bank zat. Of ik nog even wilde wachten tot 07:00u. want er was wisseling van de wacht en overwerken doen ze niet bij oom agent. Ik begon een beetje ongeduldig te worden en daarbij daalde mijn vriendelijkheid tot een nulpunt, waarop mij werd toegebeten dat er wel ernstigere dingen waren gebeurd die nacht. Ondertussen was er een gealarmeerde vriendin van de buurvrouw van een paar huizen verderop aangekomen en had ik twee dikke negerinnen in mijn woonkamer zitten. Na een uurtje bleek de kust veilig te zijn en is de buurvrouw van een paar huizen verderop weer naar huis gegaan. En de politie? Die belde om 07:15 aan.