HET WARE GELUK....

...zit tussen je benen. Neemt u dat maar van mij aan. Ik weet er sinds vrijdagavond weer alles vanaf. Nee lieve lezertjes, daar bedoel ik niet het geslachtsapparaat mee. Ik bedoel dat het echte geluk tussen uw benen zit als u een Puch berijdt. Vrijdagavond haalde ik Betty bij de dokter vandaan en sindsdien heb ik moeite gehad om af te stappen. Vrijdagavond rijden, zaterdag rijden, maandag zelfs op Betty naar het werk te Schiphol. 's Avonds tussen 2 buien door (de tijd tussen twee buien is dus 1,5 uur, althans afgelopen maandagavond dan.)weer naar huis. Bijna liet ik mijn tuinpad bij thuiskomst links liggen en reed ik door naar het einde van de wereld. Mijn hemel wat kan een mens gelukkig worden van het rijden op een Puch. U moet me op zulke momenten eens voorbij zien rijden. En horen natuurlijk, want de turbopot knettert dat het een lieve lust is. Luidt zingend en wilde kreten van geluk slakend rij ik door de landerijen, over autowegen en dwars door straten. Zo'n grote glimlach op mijn smoel dat zelfs mijn niet geheel van rookgeel vrijgebleven tanden u zeer aan uw ogen doen. Na een tijdje een beetje ziek te zijn geweest en als een ouwe truttensnorfiets te hebben gereden, rijdt mevrouwtje weer als 1 naaimachientje. Nog niet helemaal de oude wat betreft de topsnelheid, maar dat komt wel weer als de nieuwe onderdeeltjes ingereden zijn. Ik ben weer helemaal verliefd. Ik kan het weer niet laten om haar aan te raken als ik in de woonkamer langs haar loop. Betty? Wil je met me trouwen?

Wat nou het regent? Frommel gaat een stukkie rijden.