SOMMIGE PLATEN DOEN JE DENKEN AAN HET LAXEREN NA EEN AVONDJE FLINK DOORZAKKEN

Zoals wellicht bekend ben ik nogal een sucker voor vinyl. Ik ben een sucker voor muziek, maar die muziek hoor ik liever niet van een digitaal schijfje af. Ik hoor het liever van een plak ouderwets vinyl draaiend op een platenspeler. Ik kan hier allerlei romantische, nostalgische redenen gaan opsommen, maar daar heb ik geen zin in. Oke even dan. Alleen de hoes is al 500x beter dan een ceedee hoesje. Ze doen af en toe hun best de platenmaatschappijen met een kartonnen vouwhoesje of een mooie box-set zoals de vorige week aangeschafte Ramones box, maar een platenhoes dat is toch veel mooier. Het is groter dus kan je er meer op kwijt. Je hebt wat in je handen waar je uren naar kan kijken. Ontwerpen komen beter over. Ik herinner mij nog dat platen heruitgegeven werden op ceedee een jaar of wat geleden en dat dan simpelweg de elpee hoes verkleind werd naar ceedee formaat. Ik heb hier aardig wat ceedees in de kast staan met niet te ontcijferen hoesjes en teksten zo klein. Het allerfijnste van vinyl vind ik misschien wel dat het in alle kleuren komt. Een picture disc op zijn tijd is al een feest, maar ik kan niet beschrijven hoe blij als een klein kind ik ben als ik een net aangeschafte plaat thuis uit de hoes haal en het blijkt geen plak zwartgoud te zijn, maar de een of de andere kleur te hebben. Ik heb ze in alle kleuren van de regenboog. Transparant alswel in niet door heen te kijken vette kleuren. Zelfs goud en zilver verrijken mijn collectie. Soms echter trek je thuis de plak vinyl uit de hoes en moet je toch even slikken. Kijk hier boven. Je komt thuis denkt ik ga ff lekker wat surf door het huis heen gooien trek je een plak diarreebruin vinyl uit de hoes. Gelukkig doet deze plaat (Takin' Out The Trash-A Tribute To The Trashmen) je de misselijkmakende kleur geheel vergeten. En de belichting van de foto doet de poepkleur weer een beetje teniet. In het echt is het viezer